This article initially presents Ernst Mach's anti-realist or instrumentalist stance that underpin his opposition to atomism and reveal his idea that science should be based totally on objectively observable facts. Then, the details of Mach's phenomenalist arguments which recognize only sensations as real are revealed. Phenomenalist thought is not compatible with the idea of realism, which evaluates unobservable entities such as atom, molecule and quark as mind-independent things. In this context, Mach considers the atom as a thought symbol or a (...) metaphysical fiction. This results in the idea that the existence of matter or entity is not independent of the perceiving minds, which is considered Mach’s subjective idealism. As a result of these arguments, the article argues that it would not be wrong to associate Mach's thoughts with solipsism, a radical form of subjective idealism. -/- Bu makalede ilk olarak Ernst Mach’ın atomun varlığına ilişkin itirazının temelini oluşturan ve bilimin sadece gözlemlenebilir olgulara dayandırılması gerektiği yönündeki düşüncelerini ortaya koyan anti-realist ya da enstrümantalist görüşlerine yer verilmektedir. Ardından Mach’ın enstrümantalist tavrının alt metninde bulunan ve yalnızca duyumları gerçek olarak kabul eden fenomenalist argümanlarının ayrıntıları serimlenecektir. Fenomenalist düşünce atom, molekül ve kuark gibi gözlemlenemeyen varlıkları zihinden bağımsız şeyler olarak değerlendiren realizm düşüncesi ile uyuşmamaktadır. Bu bağlamda yapılan incelemeler, Mach’ın atomu bir düşünce sembolü ya da metafiziksel bir kurgu olarak değerlendirmesine ve dış dünyadaki varlıkların var olmasını, onların bir zihin tarafından duyumsanması koşuluna bağlaması ile sonuçlanmaktadır. Makalede Mach’ın öznel idealizmi olarak ele alabileceğimiz bu argümanlarının radikal bir sonucu olarak onun düşüncelerini solipsizm ile ilişkilendirmenin yanlış olmayacağı sonucuna varılmaktadır. (shrink)

Bilimin ne olduğunun tespit edilmesi ve bilimi sözde bilimlerden ya da bilimsel olmayan alanlardan ayırt edecek ölçütün ne olması gerektiğine yönelik tartışma, bilim felsefesinde sınır çizme sorunu olarak ele alınmaktadır. Bu makalede, öncelikle söz konusu soruna yönelik geleneksel yaklaşımlar incelenmiş ve ardından bu yaklaşımların bilimsel toplulukların doğasına ilişkin özellikleri göz ardı ettiği ortaya konmuştur. Daha önce yapılan çalışmalar bilimi daha çok önermeler, ifadeler ya da salt epistemik bir sistem olarak ele almakta ve bilimsel akıl yürütmenin biçimi ile bilimsel kuramların özelliklerine (...) odaklanmaktadır. Bu tespit çerçevesinde, sunulan çalışmada, bilimsel bir disiplinin asgari olarak iki özellik (yapısal ve kanıta dayalı olması) üzerine kurulması gerektiği vurgulanarak, sınır çizme sorununun çözümüne yönelik önerilen alternatif ölçüt bilimin sosyal yönüne dikkat çekmektedir. Bu bakımdan, makalenin asıl ilgisi, sınır çizme sorununu alternatif bir yolla ele alabilmek amacıyla bilimin ve onun uygulayıcılarının sosyal özelliklerine yönelik tespitleri, sözde bilimin uygulayıcıları ile kıyaslayarak aktarmaktır. Makale, bir disiplinin sözde bilim olarak nitelendirilebilmesi için öncelikle o disiplinin bilimsellik iddiasında bulunması, daha sonra bilimsel topluluk tarafından sürdürülen bir araştırma geleneğine kabul edilmemiş ya da bu araştırma geleneği tarafından terk edilmiş olması gerektiği düşüncesi ile sonuçlandırılmıştır. (shrink)

Bu makalede, Milet Okulu doğa filozoflarının ontolojileri çerçevesinde töz hakkındaki görüşlerine yer verilmektedir. Buna göre, öncelikle, töz kavramının felsefi tartışmalarda neden farklı şekillerde ele alındığını açıklamak için kavramın kökeni ve çeşitli anlamlarına yönelik tespitler aktarılmaktadır. Bu tespitlerden hareketle, Thales, Anaksimandros ve Anaksimenes'in her şeyin ilk ilkesi (arkhe) arayışında ulaştıkları sonuçların töz olarak kabul edilebileceği ve onların farklı nitelikte olan tözlerinin felsefi töz kavramının çeşitli özelliklerine atıfta bulunduğu ortaya konulmaktadır. Nihai olarak, makalenin amacı Miletli filozofların töze ilişkin kavrayışlarının birbirine paralel olduğunu, (...) ancak töze atfettikleri özelliklerin farklılaştığını ve bu noktada Anaksimenes’in töz kavrayışının diğer düşünürlere oranla daha kapsayıcı olduğunu ortaya koymaktır. (shrink)

Bilime ve bilimsel bilgiye yönelik yaygın görüş, bilimin objektif bir faaliyet olduğudur. Bu görüş bilimsel bilginin elde edilmesinde, bilim insanlarının nesnel bir tavır sergilediğini ve onların sosyal faktörlerden etkilenmediğini varsaymaktadır. Yirminci yüzyılın ikinci çeyreğinde, Viyana Çevresi ve Karl Popper'ın düşünceleri ile bilimde sosyolojik ve psikolojik unsurların keşif bağlamı içerisinde görülebileceği, bilimsel kuramların ve araştırmaların gerekçelendirilmesine yönelik girişimlerin ise yalnızca nesnel, epistemik çalışmalardan oluştuğu ileri sürülmektedir. Keşif bağlamı ve gerekçelendirme bağlamı adı altında yapılan bu ayrıma ilişkin iddialar, Thomas Kuhn'un 1962 yılında (...) yayımlanmış olan 'Bilimsel Devrimlerin Yapısı' adlı kitabında vurguladığı argümanlar ile sekteye uğramaktadır. Kuhn, sosyal ve psikolojik etkenlerin her iki bağlamda da yer aldığını ifade etmekte ve bu sebeple keşif ve gerekçelendirme ayrımına karşı çıkmaktadır. Bu çerçevede makalede, Kuhn'un ulaşmış olduğu sonuçlar Güçlü Program'ın öne sürmüş olduğu argümanlar çerçevesinde desteklenerek ortaya konulmaktadır. -/- ABSTRACT That science is an objective activity is the common view towards science and scientific knowledge. This view assumes that scientists have an objective attitude isolated from social factors in the process of obtaining scientific knowledge. In the second quarter of the twentieth century, the Vienna Circle and Popper argued that sociological and psychological elements can be seen in the context of discovery and that attempts to justify scientific theories and research are merely objective, epistemic studies. The claims regarding this distinction made under the context of discovery and the context of justification are interrupted by the arguments emphasized by Kuhn in his "The Structure of Scientific Revolutions" published in 1962. Kuhn opposes the distinction between discovery and justification by stating that social and psychological factors are present in both contexts. In this respect, Kuhn's conclusions are supported by the arguments put forward by the Strong Programme. (shrink)

This is an obituary notice on Henri Lauener (1933-2002).

Bu makalede Milet Okulu Filozofları ve ilk materyalistler olarak anılan Thales, Anaksimandros ve Anaksimenes’in ontolojileriyle ilişkili olarak arkhe arayışı içerisinde tanrıyla ilgili görüşlerine yer verilecektir. Bazı düşünürler tarafından tanrı tanımaz olarak nitelendirilen Miletli filozofların evrenin ilk maddesi nedir sorusuna vermiş oldukları yanıtların aslında o dönemki Antik Yunan din anlayışıyla bazı önemli noktalarda bağdaştığı gösterilecektir. Makalenin sonunda bu düşünürlerin kendilerine ait bir teoloji ve tanrı düşüncesine sahip oldukları sonucuna varılacaktır. -/- In this article, ideas of the Milesian philosophers; Thales, Anaximandros and (...) Anaximes known as the first materialists will be included in this article with regards to their search for arkhe in relation to their search for god. It will also be shown that the answer to the question of arkhe by the Milesian philosophers who were accepted as atheist philosophers by some thinkers, is compatible with the Ancient Greece’s understanding of religion at some important aspects. At the end of the article, it will be concluded that these scholars have their own idea with regards to theology and god. (shrink)

Extensionalism is, roughly, the view that perception occurs in episodes that are temporally extended (and thus capable of accomodating in their entirety phenomena taking a nonzero lapse of time to occur). This view is widely acknowledged to be incompatible with thin presentism, the second most popular position in temporal ontology. In this paper, I argue that extensionalism is also incompatible with several other positions in temporal ontology, namely those positing the existence of non-present times that host sentience—positions I collectively refer (...) to as the sentient non-present view. Most notably, extensionalism proves to be incompatible with B-theoretical eternalism, which is the most popular position in temporal ontology. (shrink)

This paper presents a preliminary analysis of homeopathy from the perspective of the demarcation problem in the philosophy of science. In this context, Popper, Kuhn and Feyerabend’s solution to the problem will be given respectively and their criteria will be applied to homeopathy, aiming to shed some light on the controversy over its scientific status. It then examines homeopathy under the lens of demarcation criteria to conclude that homeopathy is regarded as science by Feyerabend and is considered as pseudoscience by (...) Popper and Kuhn. By offering adequate tools for the analysis of the foundations, structure and implications of homeopathy, demarcation issue can help to clarify this medical controversy. The main argument of this article is that a final decision on homeopathy, whose scientific status changes depending on the criteria of the philosophers mentioned, cannot be given. (shrink)

In a series of recent papers Francesco Orilia has presented an argument for the moral desirability of presentism. It goes, in brief, as follows: since the existence of painful events is morally undesirable, presentism, which denies that past painful events (tenselessly) exist, is morally more desirable than non-presentism, which instead affirms that past painful events (tenselessly) exist. An objection against this argument, which has already been taken into consideration by Orilia, is the ugly history objection or radical objection: what really (...) matters in the moral appraisal of a world is the history of it, and since the presentist and the non-presentist versions of our world share the same ugly history, they are morally on a par. This paper aims at corroborating this objection and defending it from Orilia’s criticisms. This will be done by bringing into play various thought experiments and a distinction between relevance (of an event or a fact about the occurrence of an event) to the moral evaluation of a world and moral (and psychological) involvement (in an event or in a fact about the occurrence of an event). (shrink)

Diogenes of Sinope, bilinen adıyla Diogenes ya da Sinoplu Diyojen’e yönelik yapılan bu çalışmada amacım, Dioegenes’in yaşamının, felsefi duruşunun ve benimsediği etik kuralların kapsamlı ve belgelenmiş bir şekilde sunulmasıdır. Diogenes’in hayatını ve öğretilerini güvenilir bir şekilde aktarmak aşırı derecede zordur, çünkü diğer antik filozoflardan ayrı olarak, onun yaşamına ilişkin güvenilir kaynaklar bulmak oldukça sınırlıdır. Ayrıca, fıçının içinde yaşayan bir Kinikli’ye yönelik ortaya konulmuş birçok kurmaca anekdot ile uğraşılması gerekmektedir. Güvenilir bilginin azlığı ve belgesiz atıfların yarattığı zorluklara rağmen, yine de birçok (...) kişinin hayalinde hayatta kalmayı başaran ünlü filozofun portresini ölümünden yirmi üç yüzyıl sonra yeniden inşa etmek mümkün gözükmektedir. Bu bağlamda, Diogenes’in yaşam tarzı ve felsefesine yönelik bilgiler verilecek, ardından temsil ettiği akım olan kinizmin temel öğretileri çeşitli kaynaklardan gösterilerek aktarılacaktır. Son olarak da, Diogenes’in Sinop kültürünün ve kültürel mirasımızın bir parçası olarak kabul edilmesinin mümkün olup olmadığı tartışılacaktır. (shrink)

Fizik disiplininde astronomiye yönelik sorular Johannes Kepler (1571-1630) ve Isaac Newton (1643-1727) gibi fizik alanında devrim yaratan düşüncelerin ortaya çıkmasına yol açmıştır. Kepler ‘Yeni Astronomi’ (Astronomia Nova), ‘Dünya'nın Uyumu’ (Harmonice Mundi) ve ‘Kopernik Astronomisinin Özeti’ (Epitome Astronomiae Copernicanae) adlı çalışmalarından hareketle ileri sürdüğü gezegensel hareket yasaları, Newton ise 1687 yılında yayımlanan ‘Doğa Felsefesinin Matematiksel İlkeleri’ (Philosophiae Naturalis Principia Mathematica) isimli çalışmasında yer verdiği hareket yasaları ile fizik disiplininde Aristoteles fiziğinin terk edilerek yeni bir fizik anlayışının ortaya çıkmasına ve böylece fizik (...) alanında bir devrimin meydana gelmesine sebep olmuşlardır. Fizik disiplininde gerçekleşen bu devrimin bir benzeri ise canlıların çalışılması ya da biyoloji disiplini söz konusu olduğunda 1800’lerden biraz daha geç bir zamana rastlamaktadır. Biyolojide gerçekleşen devrimsel düşünce doğal seçilim mekanizması ile canlılarda zaman içerisinde gerçekleşen değişim ve dönüşüm sürecini açıklayan Charles Darwin’in evrim kuramına yönelik görüşlerini ortaya koymasına tekabül etmektedir. Bu kapsamda çalışmada öncelikli olarak canlılarda meydana gelen değişim süreçlerine yönelik tespitleri ile Darwin’in görüşlerinin olgunlaşmasına katkıda bulunan Fransız Transformistler (Dönüşümcüler) olarak da bilinen Georges-Louis Leclerc (Comte de Buffon), Jean-Baptiste Lamarck ve George Cuvier’in görüşlerine yer verilmektedir. Ardından bu bilim insanlarının canlılardaki dönüşümsel ya da evrimsel değişime ilişkin argümanlarının Darwin’in evrim kuramını nasıl etkilediği ve bu etkilerin sonucunda biyoloji biliminde nasıl bir devrimin ortaya çıkmasına yardımcı oldukları aktarılmakta ve bu çerçevede Darwin’in on dokuzuncu yüzyılda biyoloji biliminde devrime yol açan tespitlerine ve evrim kuramının ayrıntılarına yer verilmektedir. (shrink)

Temporal ontology is the philosophical debate on the existence of the past and the future. It features a three-way confrontation between supporters of presentism (the present exists, the past and the future do not), pastism (the past and the present exist, the future does not), and eternalism (the past, the present, and the future all exist). Most philosophers engaged in this debate believe that presentism is much more in agreement with common sense than the rival views; moreover, most of them (...) believe that being in agreement with common sense is epistemically valuable for a philosophical view. We studied experimentally non-experts’ ideas pertaining to the domain of temporal ontology, i.e., as we called it, common-sense temporal ontology, focusing on the Italian population. We found that a non-overwhelming majority of participants (~64%) favoured presentism, while two significant minorities favoured pastism (~19%) and eternalism (~17%). We think that our findings provide some support, albeit weaker than expected, for the view that presentism is more in agreement with common sense than the rival positions. (shrink)

Paul Goodman, 1960’larda modern Amerikan toplumunun organize sistemi içerisinde dönemin gençliğinin sorunlarını ön plana çıkaran ‘Growing Up Absurd: Problems of Youth in the Organized System’ (Saçmayı Büyütmek: Organize Sistemde Gençliğin Problemleri, 1960) eseri ile sosyal bir eleştirmen olarak ön plana çıkmıştır. Amerikalı bir düşünür olan Paul Goodman’ın kısa öyküler, romanlar, şiirler ve makalelerden oluşan çalışmaları, siyaset, sosyal teori, eğitim, kentsel tasarım, edebi eleştiri, hatta psikoterapi gibi geniş bir yelpazeye dağılmıştır. Onun temel argümanı (1960: 9-10) tek bir merkez etrafında örgütlenen teknoloji (...) toplumunun başarısızlıklarını eleştirerek, mevcut düzenin insanın doğasına uygun bir biçimde yeniden inşasını vurgulamaktadır. Goodman’ın yeniden inşa süreci içerisinde insan doğasına önem veren faaliyete dayalı anarşist ideolojisi, sorumluluk duygusunun homojen bir şekilde bireyler arasında paylaşılması gerektiğini vurgular. Goodman merkeziyetçi olmayan siyaset anlayışı ile kendisini Amerikan siyasetinin ve kültürünün karşısında yer alan bir pozisyonda konumlandırmaktadır (Honeywell, 2011: 1). Diğer bir deyişle Goodman (1960: 36), anarşist geleneği formüle etmek amacıyla yirminci yüzyıl Amerikası’nın içinde bulunmuş olduğu mevcut durumdan yola çıkarak eleştirilerini ademi merkeziyetçilik, katılımcı demokrasi, özerk toplum temaları üzerine temellendirmiştir. -/- Goodman’a göre, sosyal, kültürel, ahlâk ve eğitim gibi alanlarda uygulanan kurallar günümüz devletlerini etkisi altına alan kapitalist düzen tarafından belirlenmektedir (Bakır, 2016: 110). Bu durum Goodman’ın da içerisinde bulunduğu anarşist düşünürler tarafından kabul edilebilecek bir husus değildir, çünkü anarşistler mevcut düzenin ve sosyal yaşamın otorite ve itaat yapılarıyla güçlendirilen belirli yaklaşımlar ile kontrol altına alınmasını, insanların fikirlerini özgürce ifade edemeyeceği, bir nevi entelektüel bir hapishane içerisinde yaşaması anlamına geleceğinden dolayı karşı çıkmaktadırlar (Sheean, 2003: 122). Aynı nedenlerden dolayı Goodman, modern liberalizm ve Marksizm gibi alternatif radikal ideolojileri yerinden yönetim düşüncesi ve sosyal mühendislik konusundaki eğilimleri dolayısıyla reddetmektedir. Goodman için anarşizm, özgürlük ve toplumsal değişime yeterli düzeyde arka çıkabilecek tek ideolojik çerçeve olarak görülmektedir. Ona göre (2010: 143), “anarşizm ya da daha iyisi, anarko-pasifizm (toplumsal değişim hareketleri içerisinde örgütlü şiddete ve kurumlara karşı çıkan anarşist anlayış) günümüzün gelişmiş toplumlarının bürokrasilerini, karar verme konusunda aşırı merkezîleşmelerini ve sosyal mühendislik gibi problematik durumlarını ve tehlikelerini tutarlı bir şekilde öngörmüştür”. -/- Siyaset, sosyoloji ve felsefe gibi çeşitli alanlar içerisinde etkili olan anarşist kuramlar, radikal bir söylem olarak eğitimcileri ve araştırmacıları yeni öğretilere ve uygulamalara teşvik etme konusunda itici bir güç oluşturabilmektedirler. Anarşist yaklaşımlardan eğitim kuramı ve araştırmalara yönelik daha belirleyici bir rol alması beklenmektedir, ancak bu yaklaşımlar mevcut radikal akademik görüşü büyük ölçüde etkisi altına alan Marksizm’in eğitim alanında göstermiş olduğu aynı etkiyi gösterememiştir. Anarşist düşünceleri eğitim alanı içerisinde daha etkili ve görünür kılabilmek amacıyla Paul Goodman, Francisco Ferrer ve Alexander Neill’ın ileri sürmüş olduğu çeşitli düşünceler, girişimler ve uygulamalar ortaya çıkmıştır. Bu doğrultuda Goodman’ın anarşizme ilişkin düşünceleri ile bu çalışma sıkı bir anarşizm tahlili, eleştirisi ve felsefesinden öte anarşist anlayışın eğitimdeki uygulanabilirliğine yönelik bir soruşturma içerisine girmekte ve anarşist yaklaşımın mevcut eğitim sistemlerinden hangi yönleriyle farklılaştığını, sonucunda etkili bir eğitim anlayışı ortaya koyup koyamadığını tartışmaktadır. (shrink)

Thomas Kuhn’un 1962 yılında yayımlamış olduğu “Bilimsel Devrimlerin Yapısı” adlı kitabı bilimsel gelişme, bilimin doğası ve bilimsel bilginin özerkliği gibi çeşitli bilim felsefesi konularında alanında rölativist ya da göreci bir anlayışa katkıda bulunarak bilimin sarsılmaz statüsüne zarar verip vermediğine yöneliktir. Kuhn’un rölativistlikle suçlanmasına yol açan argümanlardan ön plana çıkan ikisi; iki farklı rakip paradigmaya bağlı olan kuramların kıyaslanmasının mümkün olmadığını ileri süren metodolojik eşölçülemezlik argümanı ile kuramdan bağımsız nötr gözlem önermelerinin olamayacağını belirten gözlemlerin kuram yüklü olduğu savıdır. Kuhn bu argümanlar (...) çerçevesinde kendisine getirilen görecilik iddialarına karşı çıkar ve bilim felsefecilerinin ona yöneltmiş olduğu eleştirilere yıllar içerisinde “Bilimsel Devrimlerin Yapısı” kitabının ek bölümlerinde cevap vermektedir. Bu bağlamda, Kuhn’un bu iddialara ikna edici bir cevap verip vermediğini tespit edebilmek ve onun gerçekten bilim ve bilimsel bilginin statüsü konusunda rölativist olup olmadığını soruşturmak için ortaya konulan eleştirilerin etraflıca ele alınması gerekliliği ortaya çıkmaktadır. Diğer bir deyişle, Kuhn'un görecilik konusu ile ilgili bir neticeye varabilmek amacıyla onun bütün bilim anlayışının göz önünde bulundurulması önemlidir. Dolayısıyla Kuhn'un genel bilim tasviri bu çalışmanın odağını oluşturmaktadır. Bu bakımdan çalışmada, ilk olarak kısaca “göreciliğin” ne anlama geldiği ortaya konulacak, ardından Kuhn’un eşölçülemezlik ve kuram yüklülük tezleri ayrıntılandırılarak, bu çerçeve içerisinde neden rölativist olarak kabul edildiği serimlenecektir. Nihai olarak, Kuhn'un kendisine getirilen eleştirilere karşı ortaya koyduğu cevapların rölativist suçlamalardan sıyrılması için sağlam gerekçeleri sağlayamadığı ortaya konulacaktır. (shrink)

Bu çalışmada bir bilim insanı ve düşünür olarak Türkiye Cumhuriyeti’nin gençlik yıllarında çeşitli çalışmaları ile Çağdaş Türk Düşüncesinin gelişimine katkıda bulunan Prof. Dr. Mehmet Karasan’ın felsefe, sosyoloji ve edebiyat alanında yayımlanan çeşitli telif ve tercüme eserlerinin bibliyografyasına kapsamlı bir şekilde yer verilmektedir. Böylece, Prof. Dr. Mehmet Karasan’a yönelik yapılan mevcut çalışmaların azlığı göz önünde bulundurulduğunda onun eserlerinin ve düşüncelerinin araştırmacılar tarafından daha fazla tanınması ve yayımlanan eserlerine yönelik literatür ve bilgi eksikliğinin giderilmesi amaçlanmaktadır.

Bu makalede solipsizmin argümanlarının metafizik ve epistemolojik düzlemlerde geçerli olup olmadığı değerlendirilecektir. Bu çerçevede çalışmada ilk olarak solipsizmin şüphecilikle ilişkisi bağlamında tarihsel arka planı verilecek, Rene Descartes ve George Berkeley’in solipsizmin teorik açıdan derinleşmesini mümkün kılan savlarına da yer verilecektir. Ardından George Edward Moore ve Hilary Putnam’ın solipsizme karşı kullanılabilecek argümanları ele alınacak ve son olarak solipsizm eleştirel bir değerlendirmeye tabi tutulacaktır. Makalenin temel argümanı solipsizmin ne metafizik ne de epistemolojik açıdan gerekçelendirilebileceğidir.

Marx’ın yapıtlarında ahlaki bir kaygı taşıdığı ve bu doğrultuda bir etik teorisine sahip olduğu düşüncesi günümüzde tartışılmaya devam eden bir meseledir. Bu tartışma genellikle Marx'ın yabancılaşma, insan doğası ve kapitalizm hakkında ileri sürmüş olduğu düşünceleri üzerinden yürütülmektedir. Bu kapsamda, ilk olarak, makalede Marx’ın yabancılaşma teorisi ve bu kavramın nasıl ortaya çıktığına ilişkin tarihsel arka plan verilmektedir. Daha sonra yabancılaşma ile insan doğası arasındaki ilişkiyi kurarak, Marx'ın insan doğası anlayışının ona bir etik teorisi imkânı sağlayıp sağlamadığı tartışılmaktadır. Bu bağlamda, Marx'ın etik (...) teorisine hizmet eden evrensel bir insan doğası anlayışına sahip olduğu fikri, Louis Althusser ve Norman Geras'ın analizi ile irdelenmektedir. Yapılan tartışmalar doğrultusunda, nihai olarak, makalede Marx’ın bir etik teorisine ve ahlak anlayışına sahip olduğu sonucu desteklenmektedir. (shrink)

This article asks the question “Why did Plato not write the ‘unwritten doctrine’?” and answers it by citing a combination of two obstacles. The first derives from the limitations of the episteme available to an embodied soul about the essence of the good. Even if the dialectician has access to some kind of knowledge, the mismatch between the unchanging essence of the good and the precarious logoi which aim to identify it (and allow others some measure of access to it) (...) can never fully be overcome. At best, Socrates (or Plato) can lead souls to an incomplete account of it: It is possible that even the most expert dialectician can only have a claim to knowledge, but no absolute certainty. Another obstacle lies in the audience or readership itself: No shortcut to understanding is possible, and yet a mere written presentation, which is all they have, is just such a shortcut, and so represents an empty promise. In memory of Charles H. Kahn (1928–2023), a letter of his from September 5, 1989, concerning the question “Why did Plato not write the ‘unwritten doctrine’?” is published, along with some comments. (shrink)

Na era das tecnologias digitais, entender vieses algorítmicos por meio das teorias da verdade ajuda a fazer perguntas cujas respostas facilitam a filtragem da informação de forma mais eficaz. O ganho é a compreensão aprofundada da realidade.

The question of where the knowledge comes from when we conduct thought experiments has been one of the most fundamental issues discussed in the epistemological position of thought experiments. In this regard, Pierre Duhem shows a skeptical attitude on the subject by stating that thought experiments cannot be evaluated as real experiments or cannot be accepted as an alternative to real experiments. James R. Brown, on the other hand, states that thought experiments, which are not based on new experimental evidence (...) or logically derived from old data, called the Platonic thought experiment, provide intuitive access to a priori knowledge. Unlike Brown, John D. Norton strictly criticizes the idea that thought experiments provide mysterious access to the knowledge of the physical world, and states that thought experiments cannot provide knowledge that transcends empiricism. In the context of the NortonBrown debate, in this article, Brown's stance on thought experiments is supported by critically analyzing the thoughts put forward on the subject. -/- Düşünce deneylerini gerçekleştirdiğimizde sonucunda elde edilen bilginin nereden geldiği sorusu düşünce deneylerinin epistemolojik konumuna ilişkin tartışılan en temel konulardan bir tanesidir. Bu doğrultuda, Pierre Duhem düşünce deneylerinin gerçek deneyler ile aynı statüde değerlendirilemeyeceğini ve hatta düşünce deneylerinin gerçek deneylerin bir alternatifi olarak bile kabul edilemeyeceğini belirterek konuya ilişkin şüpheci bir tavır sergilemektedir. James R. Brown ise yeni deneysel kanıtlara dayanmayan ya da eski verilerden mantıksal olarak türetilmeyen, Platoncu düşünce deneyi olarak adlandırılan düşünce deneylerinin a priori bilgiye sezgisel erişim sağladığını ifade etmektedir. Brown’ın aksine, John D. Norton düşünce deneylerinin fiziksel dünyanın bilgisine gizemli bir erişim sağladığı yönündeki düşünceyi kesin bir dille eleştirmekte ve düşünce deneylerinin ampirizmi aşan bir bilgi sağlamasının mümkün olamayacağını ifade etmektedir. Norton-Brown tartışması çerçevesinde bu makalede, Brown'un düşünce deneylerine ilişkin tutumu, konuyla ilgili düşüncelerin eleştirel olarak analiz edilmesiyle desteklenmektedir. (shrink)

"Paraconsistent Belief Revision Based on a Formal Consistency Operator" delves into Belief Revision—a significant area of research in Formal Philosophy that uses logic to model the ways in which human and artificial agents modify their beliefs in response to new information and examines how these changes can be considered rational. -/- Originally authored as a PhD thesis (previously published in Portuguese), this work provides a novel epistemic interpretation of Paraconsistency through Paraconsistent Belief Revision systems. It explores the concept of paraconsistency (...) from the standpoint of epistemic attitudes of acceptance and rejection. -/- This work challenges the traditional notion that accepting a new belief requires retracting its negation from the current epistemic state. The author contends that such reflexive retraction goes against the principle of informational economy, which is a crucial aspect of rationality in the context of belief change. Consequently, the phenomenon of paraconsistency is further examined from this fresh perspective of belief change, shedding light on the complexities of the Logics of Formal Inconsistency (LFIs). These LFIs provide the foundational logic, offering a comprehensive framework for understanding and implementing paraconsistent principles within belief revision systems. -/- This thesis was supervised by Marcelo Esteban Coniglio and co-supervised by Márcio Moretto Ribeiro, as part of Rafael Rodrigues Testa's doctoral studies at the University of Campinas (Unicamp), Brazil. (shrink)

The anthropologist James Frazer investigates the ritual gesture in search of be- liefs about the physical world by the native. Wittgenstein considers this a case of aspect- blindness, one that is disruptive of the conditions for understanding the native’s most triv- ial gestures. Unable to cast his glance from within the native situation, this methodological view from nowhere has an arresting effect on experience – in particular, the experience of speaking. This interruption is to be examined by means of a (...) thought experiment. Then, through the interplay of the concepts of Spirit and Aspect, a philosophical tool is described to assess the problem that can also serve as practical guide back to ordinary experience. The next step is to examine this way out in a particularly sensitive kind of experience of meaning: the aesthetic experience, also seen as a ritual. We conclude by alluding to a pos- sibly mutual illumination between aesthetic experience, translation studies and a Cavellian take on ordinary language. (shrink)

*Winner of the American Philosophical Association's 2020 Essay Prize in Latin American Thought* This essay offers a novel account of the secularity of Latin American liberation philosophy. It challenges the accepted notion that liberation philosophy applies the methods and approaches of Latin American liberation theology to the philosophical arena, thus putting liberation theology on secular grounds. While this formulation is true insofar as liberation philosophy is not bound by the hermeneutics of any particular religious tradition, this formulation could be misconstrued (...) given that liberation philosophy does not premise such secularization in an undialectical understanding of secularity as secularism that disavows religion. Rather, liberation philosophy’s secularity is dialectical in that it requires constant engagement with re-ligion, not in the hermeneutics of any specific tradition but with “the traditional question of the Absolute.” Due to this often-misunderstood element of liberation philosophy, it has frequently been “ghettoized and relegated to the ‘safe’ area of theological studies,” as Eduardo Mendieta argues. However, I contend that liberation philosophy’s secular grounds offer an original contribution to philosophy as a decolonial and postsecularist liberation philosophy, one that conceives of secularism as an aspect of coloniality to be overcome, an obstacle rather than a benefit for Latin American philosophers seeking to gain a better understanding of our historical conditions. (shrink)

In this article, it is claimed that it is not possible to find a modern capitalist order in Ancient Greece. This claim is supported by the economic activities and historical findings of the ancient period and it is also shaped by reference to the 'primitivist-modernist debate'. In this context, firstly, Mosses I. Finley's primitivist views that claim capitalism cannot be possible in ancient Greece will be explained by taking into consideration the accounting system, commercial activity, social status, labor usages, and (...) land treatments. Secondly, the article will analyze Michael I. Rostovtzeff’s objection to primitivist ideas, and reveal his thoughts by supporting modernist ideas on the existence of capitalism in ancient Greek. Based on these analyses, it is concluded that it is unreasonable to talk about the existence of capitalism in ancient Greece. (shrink)

Fen eğitimi ve öğretiminin anahtar unsurlarından bir tanesi bilimin doğasının ve özelliklerinin doğru bir şekilde tespit edilmesidir. Bilimin doğasına yönelik tespitler fen eğitimi yöntemlerini birçok açıdan etkilemektedir. Fen eğitimi ve fen öğretimi ile ilgili olan kişiler bilimin doğasının açık bir şekilde öğretilmesi gerektiğini kabul etmektedir. Thomas Kuhn’un bilim tarihi, bilim felsefesi ve bilim sosyolojisi alanlarını içeren incelemeleri neticesinde ileri sürdüğü bilimin yapısına, işleyişine ve doğasına yönelik tezleri (paradigma, olağan bilim, bilimsel devrimler, eşölçülemezlik, bulmaca çözme, kuram seçimi, keşif ve gerekçelendirme ayrımı) (...) fen eğitimi ve öğretimi alanında sıklıkla başvurulan kaynaklar olmuştur. Bu doğrultuda makalede mantıkçı pozitivist bilim anlayışının bilimin nesnel, evrensel, kesin gerçekleri ortaya çıkaran, sosyal-kültürel değerlerden ve ön yargılardan bağımsız, bilimsel bilginin birikimsel bir şekilde ilerlediği yönündeki iddiası bilimin gerçek doğasını yansıtamadığı düşüncesiyle Kuhn’un görüşleri çerçevesinde tartışılmaktadır. Makalenin temel savı Kuhn’un bilime ve bilimin doğasına yönelik tespitlerinin bilimin gelişen, dönüşen ve değişen yapıdaki gerçek doğasına vurgu yaptığı ve böylece fen eğitiminde sıklıkla başvurulan bilimin doğasına yönelik kavrayışı dönüştürdüğüdür. (shrink)

Bu makalede, bilim felsefecisi kimliğiyle tanınan Thomas Kuhn’un eğitim ve özellikle fen eğitimi alanındaki görüşlerine değinilmektedir. Fen eğitimi, bilim, bilimin doğası ve bilim uygulamaları hakkında düşünceler geliştirmeye odaklanarak fen öğrenimi için gerekli olan beceri ve anlayışın geliştirilmesini amaçlamaktadır. Fen eğitiminin temel amaçlarından biri bilimin gerçek doğasının tespit edilmesi ve bu doğrultuda bir eğitim modelinin belirlenmesidir. Bu çerçevede Kuhn’un bilim tarihine yönelik incelemeleri neticesinde ileri sürdüğü paradigma kavramı bilimin doğası ve fen eğitimi konusundaki görüşlerin değişimine yol açmıştır. Kuhn açısından fen eğitimi (...) yürürlükteki bilim yapma tarzının temelinde yatan paradigma ve öğretilerinin bilim insanlarına ve öğrencilere aktarılması sürecidir, bu nedenle fen eğitimi yalnızca olağan bilim döneminde mümkündür. Kuhn’un eğitim modeli, mevcut paradigmayla ilişkili olarak karşılaşılan bulmaca ya da sorunları çeşitli örneklerden hareketle tekrar tekrar çözmeye çalışan öğrenciler aracılığıyla gerçekleştirilir. Kuhn’un olağan bilimin sınırları içerisinde kalarak değerlendirdiği fen eğitimi anlayışı eleştirel düşünceyi engellediği iddiasıyla Karl Popper, John Watkins ve Richard Bailey tarafından katı, tutucu, dogmatik ve endoktrinasyonu vurgulayan bir eğitim anlayışı olarak görülmektedir. Bu çerçevede makalede, öncelikli olarak Kuhn’un bilimin doğası ve bilimin gelişim tarzına yönelik belirlemeleri doğrultusunda fen eğitimine yönelik düşünceleri ve bu düşüncelerin eğitim alanındaki yansımaları incelenmektedir. Ardından, Kuhn’un fen eğitimi üzerine görüşlerinin iddia edildiği gibi dogmatik bir yapıda olmadığı, endoktrinasyonu ya da zorla öğretimi vurgulamadığı, bu tür yorumların radikal bir yaklaşımdan öteye gidemediği ileri sürülmektedir. Son olarak makalede, Kuhn’un fen eğitimi anlayışının yalnızca bir durum tespiti ya da bir fen eğitimi tasviri olarak değerlendirilmesi gerektiği düşüncesi ön plana çıkarılmaktadır. -/- In this article, Thomas Kuhn’s impact, who is known as a philosopher of science, on science education are mentioned. Science education aims to develop the skills and understanding necessary for science learning, with a focus on developing ideas about science and the nature of science. One of the main purposes of science education is to determine the true nature of science and to determine an education model in this direction. In this context, the concept of paradigm, which Kuhn put forward as a result of his studies on the history of science, has led to a change in views on the nature of science and science education. For Kuhn, science education is the process of conveying the paradigm underlying the current way of doing science to scientists and students because science education is possible only in the normal science period. Kuhn’s educational model is carried out through students who repeatedly try to solve puzzles or problems encountered in relation to the current paradigm. Kuhn’s understanding of science education is seen by Karl Popper, John Watkins and Richard Bailey as a rigid, conservative, dogmatic and indoctrinational education approach with the claim that it prevents critical thinking. In this context, the article primarily examines Kuhn’s thoughts on science education and the reflections of these thoughts in the field of education. Then, it is argued that Kuhn’s views on science education are not dogmatic as claimed, he does not emphasize indoctrination, and that such interpretations cannot go beyond a radical approach. Finally, in the article, it is emphasized that Kuhn’s understanding of science education should be evaluated only as a description of science education. (shrink)

L'ontologia temporale è la riflessione sullo statuto ontologico delle entità meramente passate o future. In questo contributo intendo chiarire il significato di questa questione, presentare le principali opzioni teoriche che si delineano rispetto ad essa e, concentrandomi sulle due principali teorie contendenti, B-eternismo e presentismo, illustrare gli argomenti più rilevanti formulati a favore dell'una e dell'altra.

One of the main purposes of science is to explain natural phenomena by increasing our understanding of the physical world and to make predictions about the future based on these explanations. In this context, scientific theories can be defined as large-scale explanations of phenomena. In the historical process, scientists have made various choices among the theories they encounter at the point of solving the problems related to their fields of study. This process, which can be called ‘theory choice’, is one (...) of the most debated issues in the field of philosophy of science in the twentieth century, because this discussion is a very comprehensive problem because it includes important issues such as the use of logical arguments and the determination of the scientific method. At the point of solving this problem, members of the Vienna Circle and Karl Popper think that an objective criterion can be determined by which scientists can apply for theory choice. While the Vienna Circle emphasizes that the best-confirmed theory should be chosen among competing theories, Popper states that competing theories or theories should be tested ruthlessly with appropriate methods, and that successful or corroborated theories should be selected as a result of these tests. Contrary to these views Kuhn states that there are some non-obligatory subjective elements that scientists should follow at the point of theory choice. Accordingly, in this study, the problem of how scientists make their choices among competing theories will be discussed by highlighting Kuhn’s arguments regarding the subjective nature of theory selection. (shrink)

Autonomy has been central to moral and political philosophy for millenia, and has been positioned as a critical aspect of both justice and wellbeing. Research in psychology supports this position, providing empirical evidence that autonomy is critical to motivation, personal growth and psychological wellness. Responsible AI will require an understanding of, and ability to effectively design for, human autonomy (rather than just machine autonomy) if it is to genuinely benefit humanity. Yet the effects on human autonomy of digital experiences are (...) neither straightforward nor consistent, and are complicated by commercial interests and tensions around compulsive overuse. This multi-layered reality requires an analysis that is itself multidimensional and that takes into account human experience at various levels of resolution. We borrow from HCI and psychological research to apply a model (“METUX”) that identifies six distinct spheres of technology experience. We demonstrate the value of the model for understanding human autonomy in a technology ethics context at multiple levels by applying it to the real-world case study of an AI-enhanced video recommender system. In the process we argue for the following three claims: 1) There are autonomy-related consequences to algorithms representing the interests of third parties, and they are not impartial and rational extensions of the self, as is often perceived; 2) Designing for autonomy is an ethical imperative critical to the future design of responsible AI; and 3) Autonomy-support must be analysed from at least six spheres of experience in order to approriately capture contradictory and downstream effects. (shrink)

The debate over Plato’s “ so called unwritten doctrines”, which he communicated only to a small circle of trusted disciples, has caused a stir among philosophers in recent decades. Rafael Ferber assumes a differentiated position in this controversy. He is convinced that the unwritten doctrines did exist, but that Plato, for reasons inherent in the process of gaining knowledge, was unable to communicate these doctrines even to his closest disciples. In this book, Ferber outlines the discussion and summarizes the (...) standpoints of greatest interest. Ever since Aristotle, we have known that Plato did not put his most important teachings into writing, but instead communicated them only orally to the inner circle of his disciples. While the extant dialogues merely pass down Plato’s “exoteric” doctrines, his most important “esoteric” insights were not meant for the general public. In the meantime, the contents and the significance of Plato’s “unwritten doctrines” have become the subject of debate in philosophical circles. Fifteen years ago, at the height of the controversy over the “unwritten doctrines”, Rafael Ferber entered the fray with a small book. He proposed that Plato was also unable to communicate the “unwritten doctrines” because the highest principles (i.e. the subject of the unwritten doctrines) cannot be known through logical operations due to an epistemological paradox. Ferber’s differentiated position met with great respect and acceptance, although in individual cases it was also rejected. Ferber’s new book again presents the text of 1991, but significantly expands on it through new perspectives and an outline of the discussion it triggered. In this book, the reader learns what is meant by Plato’s unwritten doctrines and what the controversy is all about. (shrink)

In this study, the existing definitions of thought experiments and the origin of this concept with its first usage in history will be discussed. Then, the epistemology of Ernst Mach, who conducted the first systematic research on thought experiments, will be provided in order to grasp his views on this subject correctly. In this context, the views of James Brown and John Norton, who support different positions, will be briefly described in order to draw the general framework of the epistemological (...) status of thought experiments. Finally, it will be revealed that the biological theory of knowledge and the doctrine of the economy of thought are the sources of Mach’s ‘instinctive knowledge’ argument about scientific thought experiments. (shrink)

This is a report on the II Symposium Platonicum, which took place in Perugia, Italy, September 1-6, 1989, and on the founding of the International Plato Society, which took place in Bevagna, Province of Perugia, Umbria, Italy, September 3, 1989.

This article explores Axel Honneth’s attempts to reconnect the struggles of workers with the normative content of modernity through Hegel’s intersubjective account of recognition. The importance of Honneth’s writings lies in his attempt to extend Habermas’ account of normative self-constitution to labor via the morally motivated struggles of workers to correct the modern maldistribution of social worth. To this extent, the expansion of ethical life is predicated on the struggles of excluded participants to gain inclusion within the normative content of (...) modernity. From this perspective Habermas’ attempt to legitimate the exclusion of labor (by the system) from the normative content of modernity appears unjust and unjustified. Unfortunately, Honneth shares with Habermas a tendency to locate the economic system beyond the (culturally defined) limits of ethical life. He thereby fails to acknowledge the extent to which workers play a major role in re-moralizing the former via the de-reification of the latter. (shrink)

This paper explores the idea of authenticity, both what it is and why it’s valuable. First, I identify and criticize three popular approaches to authenticity: Individual Authenticity, Natural Authenticity, and Truthful Authenticity. Second, I defend a fourth approach to authenticity – what I call Existential Authenticity (EA) – which is comprised of three basic elements: (a) self- understanding, (b) self-expression, and (c) self-concern – in particular, concern about what kind of person one is and what type of life one lead. (...) Third, I explore why EA is valuable in both instrumental and non-instrumental ways. (shrink)

The Dead Past Growing Block theory of time—DPGB-theory—is the metaphysical view that the past and the present tenselessly exist, whereas the future does not, and that only the present hosts mentality, whereas the past lacks it and is, in this sense, dead. One main reason in favour of this view is that it is immune to the now-now objection or epistemic objection (which aims at undermining the certainty, within an A-theoretical universe, of being currently experiencing the objective present time). In (...) this paper, I examine the additional arguments offered by P. Forrest and G. A. Forbes to back the DPGB-theory and show that they do not work. I also examine a proposal to rescue the DPGB-theory suggested by an anonymous reviewer for this journal and argue that it does not work either. Moreover, in line with D. Braddon-Mitchell and against Forbes, I argue that the DPGB-theory is indeed committed to the existence of zombies in the past. Being ad hoc and burdened by a very odd and counterintuitive ontological commitment, the DPGB-theory turns out to be rather unpalatable. (shrink)

Is there any interesting sense in which we can speak of an act as 'evil', in contrast to simply "morally bad' or "immoral"? In ordinary language, we typically judge actions as evil that somehow differ significantly, in terms of degree or intensity, from commonplace wrongdoing. If taken to an extreme, however, this view simply reduces the difference between evil and immoral acts to a mere quantitative analysis. At worst, it leads to a wholly trivial account of evil as just those (...) actions we tend to regard as "really bad". In this paper, I outline a distinctively Kantian theory of evil that instead defends a fundamental qualitative difference between evil and more ordinary immoral actions, locating the main distinction in terms of the structure of the agent's will itself Broadly understood, this strategy endorses a Kantian account of "evil as dehumanization" in which a "material" -- as opposed to purely "formal" -- difference exists between the respective maxims of the immoral and the evil agent. In such instances, unlike typical cases of Kantian immoral actions, direct violation of another person's humanity qua human somehow comprises a necessary part of the "material object" of an evil agent's will. (shrink)

Yirminci yüzyıl bilimde büyük değişim ve dönüşümlerin gerçekleştiği bir dönemdir. Bu yüzyıl içerisinde moleküler biyoloji, kuantum fiziği, genetik mühendisliği ve biyoteknoloji gibi çeşitli bilimlerin temellerinin atıldığı, bilimsel keşifler ve yenilikler neticesinde kuramların ve teknolojilerin hızla geliştiği ve bu gelişmelerin insanlık tarihini köklü bir şekilde etkilediği bir dönem olmuştur. Yirminci yüzyılda bilimsel ilerleme önceki dönemlerden çok daha hızlı bir oranda gerçekleşmiş ve toplumsal yaşam üzerindeki etkisinin daha derin olduğu gözlemlenmiştir. Bu nedenle yirminci yüzyıl genellikle icatların ve teknolojik gelişmelerin yüzyılı olarak adlandırılmaktadır (...) çünkü bilimsel keşiflerin sayısı artmakla birlikte çok sayıda bilim insanı mevcut teknolojiyi daha etkin bir şekilde kullanarak çalıştıkları alanlarda kapsamlı sonuçlara ulaşmışlardır. Dolayısıyla bilim ve teknoloji bu süre zarfında geçmişte olduğundan çok daha yakın hale gelmiştir. Bununla birlikte, bilimin ilerlemesinin hızlı bir şekilde devam etmesi ve mevcut araştırmaların önemli bir kısmının tarihsel bir bakış açısıyla incelenemeyecek kadar yeni ve çok sayıda olması nedeniyle bu yüzyıldaki bütün bilimsel gelişmelerden ve disiplinlerden bahsetmek mümkün değildir. Bu sebeple yazının kapsamını daraltmak açısından yirminci yüzyılda bilimi ve teknolojiyi en çok etkileyen alan olan fizik bilimindeki önemli konulara değinmek bu dönemin ruhunu anlamak ve bilimin dönüşümüne yönelik bir kavrayışa sahip olmak açısından daha uygun gözükmektedir. Bu bağlamda, çalışmada Dünya’mızı ve evreninin işleyişini anlama konusunda başvurduğumuz disiplinlerden biri olan fizik biliminde yirminci yüzyılda devrimsel bir düşünce olarak karşımıza çıkan Albert Einstein’ın özel ve genel görelilik kuramına yer verilmekle birlikte aynı zamanda günümüzde etkileri bilimsel ve teknolojik düzeyde devam eden kuantum mekaniğine yönelik genel bir perspektif sunulmaktadır. (shrink)

In the whole Corpus Platonicum, we find in principle only one "direct argument" (Charles Kahn) for the existence of the ideas (Tim.51d3-51e6). The purpose of the article is to analyse this argument and to answer the question of why Plato in the Timaeus again defended the existence of the ideas despite the objections in the Parmenides. He defended it again because the latent presupposition of the apories in the Parmenides, the substantial view of sensibles, is removed through the introduction of (...) space as "substantialized extension". First (I) it is shown that Plato remained in dialogues, like the Sophist and Politicus, faithful to the "theory of ideas" despite his criticism in the Parmenides. The common theme in the trilogy of the Theaetetus, Sophist and Politicus is to refute relativism by showing that any relativism presupposes something absolute that is something like the "theory of ideas". The second part of the paper (II) examines closely the logical structure of the argument for the existence of ideas in the Timaeus (51d3-52a7). The third part (III) shows how this argument can avoid the criticism of ideas in the Parmenides. In the Parmenides, sensibles are treated as substantial entities. But, as the Timaeus shows, sensibles are not substantial entities but merely qualities, namely qualities of space, which is the only substance in the sensible world. A shortened English version of the paper appeared in Proceedings of the Fourth Symposium Platonicum, Granada, Selected papers, ed. by T. Calvo/L. Brisson, Academia Verlag, St. Augustin, 1997, 179-186. -/- But the only "direct argument" (Tim.51d3-51e6) seems to be interestingly flawed. Cf. Ferber, Rafael; Hiltbrunner, Thomas, (2005). (shrink)

Wittgenstein’s mature philosophy offers a therapeutic way out of some conundrums stemming from taxonomic expectations regarding philosophical description of experience in general. The paper asks if this is also true of the facts of aesthetic experience. This possibility is hinted at by examining an application of the notion of certainty to aesthetic experience. Some traits of possible uses of central concepts of the mature Wittgenstein to a philosophical aesthetics inspired by the “new method” are also canvassed.

Kant’s metaphilosophy has three main parts: (1) an essentialist project (“What is philosophy?”); (2) a methodological project (“How do we do philosophy?”); and (3) a taxonomic project (“What are the different parts of philosophy, and how are they related?”). This paper focuses on the third project. In particular, it explores one of the most intriguing yet puzzling aspects of Kant’s philosophy, viz. the relationship between what Kant calls ‘pure’ philosophy vs. ‘applied’, ‘empirical’ or what we can broadly refer to as (...) ‘impure’ philosophy. (As we shall see, in order to be able to address this third project, we shall also need to examine the other two projects in detail.) My plan is as follows. First, I discuss four main areas of pure vs. impure philosophy: (i) ‘pure logic’ vs. ‘applied logic’; (ii) ‘rational psychology’ vs. ‘empirical psychology’; (iii) ‘pure metaphysics of nature’ vs. ‘physics’ and (iv) ‘pure morality’ or a ‘metaphysics of morals’ vs. ‘moral anthropology’, ‘practical anthropology’ or ‘applied moral philosophy’. Based on this, I identify four key differences between pure and impure philosophy. Second, I critically examine four different readings of Kant’s views about the status of ‘impure’ philosophy: (a) that it is not genuine philosophy; (b) that it is bad or inferior philosophy; (c) that it is instrumentally valuable; and (d) that it constitutes an indispensable part of Kant’s philosophy, both in a theoretical and practical sense. I argue that Kant is best interpreted as endorsing readings (c) and (d). Third, I offer some concluding remarks. (shrink)

Presentism is, roughly, the ontological view that only the present exists. Among the philosophers engaged in the metaphysics of time there is wide agreement that presentism is intuitive (or commonsensical) and that its intuitiveness counts as evidence in its favour. My contribution has two purposes: first, defending the view that presentism is intuitive from some recent criticisms; second, putting forth a genealogical (or debunking) argument aimed at depriving presentism’s intuitiveness of the evidential value commonly granted to it.

The first part of the paper (p. 10-21) tries to answer the first question of the title and describes a set of seven “knowledge-claims” made by Socrates: 1. There is a distinction between right opinion and knowledge. 2. Virtue is knowledge. 3. Nobody willingly does wrong. 4. To do injustice is the greatest evil for the wrongdoer himself. 5. An even greater evil is if the wrongdoer is not punished. 6. The just person is happy; the unjust person is unhappy. (...) 7. The pleasant is not the good. These claims seem to be the “few” (oliga) (Men. 98 b3) but “very important” (kallista) (Grg. 472 c8) things that Socrates claims to know. The second part (p. 22-39) tries to answer the second question and defends the thesis that the supposed “knowledge” of Socrates is dianoetic, but not noetic. The main new idea of this paperis the comparison of the Socratic knowledge-claims with the upper states of the mind symbolized in theDivided Line, noesis and dianoia (cf. R. 511 d7-e1). Posted. (shrink)

In this paper, I attempt to synthesize the two most influential contemporary ethical approaches that appeal to moral intuitions, viz., Rawlsian reflective equilibrium and Audi’s moderate intuitionism. This paper has two parts. First, building upon the work of Audi and Gaut, I provide a more detailed and nuanced account of how these two approaches are compatible. Second, I show how this novel synthesis can both (1) fully address the main objections to reflective equilibrium, viz., that it provides neither necessary nor (...) sufficient conditions for the justification of our moral beliefs and (2) help ethical intuitionism to deal with the fundamental problem of peer disagreement over our basic moral intuitions. In doing so, I sketch out a novel and attractive diachronic way of thinking about peer disagreement more generally. (shrink)

*Runner-up for the 2021 Royal Institute for Philosophy Essay Prize*: What should we think about ‘acts of conscience’, viz., cases where our personal judgments and public authority come into conflict such that principled resistance to the latter seems necessary? Philosophers mainly debate two issues: the Accommodation Question, i.e., ‘When, if ever, should public authority accommodate claims of conscience?’ and the Justification Question, i.e., ‘When, if ever, are we justified in engaging in acts of conscience – and why?’. By contrast, a (...) third important topic – the Conduct Question, i.e., ‘How should we act, morally speaking, when engaging in acts of conscience?’ – has been mostly neglected. This paper aims to offer concrete guidance for persons wishing to engage in acts of conscience in morally virtuous ways. I argue that such agents are subject to two basic prima facie duties: duties to oneself related to demands of integrity and duties to others related to demands of civility. I explain both duties in detail, arguing with regard to, that in light of what I call ‘the paradox of conscience’, we need to rethink our views about both ‘conscience’ and ‘integrity’; and with regard to, that, building upon Rawls’ ‘duty of civility’, we should embrace at least seven general principles for undertaking acts of conscience in a morally conscientious manner. (shrink)

In order to make some headway on the debate about whether Kant was a constructivist, nonconstructivist, or instead defends a hybrid view that somehow entirely sidesteps these categories, I attempt to clarify the terms of the debate more carefully than is usually done. First, I discuss the overall relationship between realism and constructivism. Second, I identify four main features of Kantian constructivism in general. Third, I examine three rival versions of metanormative Kantian constructivism, what I’ll call axiological, constitutivist, and rationalist (...) constructivist. I argue that Kant is best seen as a rationalist constructivist. I conclude by arguing that although it’s a constructivist view, this reading avoids the main pitfalls of traditional Kantian constructivism. In doing so, it helps us to achieve a satisfying rapprochement between constructivist and non-constructivist readings of Kant. (shrink)

Science and scientific knowledge have been questioned in many ways for a long period of time. Especially, after the scientific revolution of 16th- and 17th-century Europe, science and its knowledge have been mainly accepted one of the most valuable and trustable information. However, in 20th century, autonomy of scientific knowledge and its dominant position over other kinds of knowledge have been mainly criticised. Social and other factors that were tried to be excluded before have been incorporated into the work by (...) the influence of the Strong Programme. In this article, it will be argued that while people are presenting scientific knowledge, their interests, beliefs and the communities they are involved in are also shown to be effective in producing this information. Thus, the desired result is that it is not reasonable to talk about the absolute autonomy of scientific knowledge. (shrink)

Reasons for action is a widely employed methodology in practical philosophy, and especially in moral philosophy. Reasons are facts that explain and justify actions. But, conceptually, if reasons were causes, incontinent actions would be impossible. When an agent ranks an evaluation about what to do as his best judgement, it entails that he has a reason for acting as that judgement prescribes. But when an agent acts incontinently, he acts in accordance to an intention that is not aligned with his (...) best evaluative judgement. Yet, if the agent’s best evaluative judgement provides him a reason for action, this reason should also be his strongest reason, and therefore, the strongest cause. How then can it be possible that an agent incontinently acts according to a reason of inferior causal strength? In this paper, I analyze how Davidson’s argument for the possibility of incontinent actions interacts with his causal theory of actions. I argue that Davidson’s proposal does not fully respect the two principles of intentional rationality, that he himself claims to be compelling. Lastly, I sketch some initial steps that might be helpful to drawing more precise conceptual distinctions in terms of the rationality of incontinent actions. (shrink)

Book review of: Donald R. Morrison (Hg.), The Cambridge Companion to Socrates, Cambridge: Cambridge University Press 2010.

Thought experiments, one of the most effective ways of acquiring knowledge, are an intellectual tool frequently used by scientists or thinkers in their fields of study. Thought experiments used to respond to scientific issues are considered scientific thought experiments, while thought experiments used for philosophical problems are called philosophical thought experiments. In this context, firstly, the differences between scientific and philosophical thought experiments are determined in the article. In particular, philosophical thought experiments are often needed in discussions within the field (...) of epistemology. For this reason, in the rest of the study, the knowledge argument put forward against the idea of physicalism, which is one of the important views in epistemology and which claims that the natural world is basically physical and that everything can be explained by physical laws is included. The knowledge argument briefly argues that there are non-physical properties and information that can only be discovered through conscious experience. Accordingly, it is argued that someone who has all physical knowledge about another conscious may lack knowledge of what it would feel like to have subjective experiences of that entity such as qualia. Consequently, the main idea of the article is to reveal how an epistemological thesis has been questioned by various philosophers in the context of philosophical thought experiments such as Mary’s room, ‘What is it like to be a Bat’, The Martian and the Philosophical Zombie. - Bilgi edinmenin en etkili yollarından bir tanesi olarak değerlendirilen düşünce deneyleri bilim insanları ya da düşünürler tarafından kendi çalışma alanları içerisinde sıklıkla başvurulan düşünsel bir araçtır. Bilimsel konulara cevap vermek amacıyla gerçekleştirilen düşünce deneyleri bilimsel düşünce deneyleri olarak değerlendirilirken, felsefi sorunlara yönelik kullanılan düşünce deneyleri ise felsefi düşünce deneyleri olarak adlandırılmaktadır. Bu kapsamda makalede ilk olarak bilimsel ve felsefi düşünce deneyleri arasındaki farklılıklar belirlenmektedir. Özellikle, epistemoloji alanı içerisinde yer alan tartışmalarda felsefi düşünce deneylerine sıklıkla ihtiyaç duyulmaktadır. Bu nedenle çalışmanın devamında epistemolojide önemli görüşlerden bir tanesi olan ve doğal dünyanın en temelde fiziksel olduğu ve fiziksel yasalarla her şeyin açıklanabileceği iddiasında bulunan fizikalizm düşüncesine karşı ileri sürülmüş bilgi argümanına yer verilmektedir. Bilgi argümanı kısaca sadece bilinçli deneyim yoluyla elde edilebilen ve fiziksel olarak ifade edilemeyen öznel deneyimlerin ve özelliklerin olduğunu savunmaktadır. Buna göre, başka bir bilinçli varlık hakkında bütün fiziksel bilgiye sahip olan birinin, o varlığın qualia gibi öznel deneyimlerine sahip olmasının nasıl bir his olduğu konusundaki bilgilerden yoksun olabileceği fikri savunulmaktadır. Bu doğrultuda, makalenin temel savı fizikalizm gibi epistemolojik bir teze Mary’nin Odası, ‘Yarasa Olmak Nasıl Bir Şeydir’, Marslı ve Felsefi Zombi gibi felsefi düşünce deneyleri bağlamında çeşitli filozoflarca nasıl itiraz edildiğini ve düşünce deneylerinin bu bağlamda nasıl kullanıldığını ortaya koymaktır. (shrink)